به نام خدا

سلام. خیلی وقته ننوشتم ولی عشق به نوشتن رو از دست ندادم.

زندگی میگذره و در به در های من همین طور ادامه داره. با تمام وجود برای زنده موندن و زندگی کردن تلاش می کنم. نمی خوام ببازم. تنها و بزرگترین دارایی من خدایی ست که در این نزدیکی ست.

تو این مدت زندگی از وقتی مامان و بابا جدا شدن خیلی چیز ها از دست دادم و چیز های زیادی یاد گرفتم.

من از این زندگی یاد گرفتم همه ی آدم ها بد هستند مگر اینکه خلافش ثابت بشه.

یاد گرفتم برای عزیز بودن باید پشت پرده ی دروغ و تظاهر مخفی شد.

یاد گرفتم بدی کنی خوبی می بینی.

یاد گرفتم جواب خوبی بدی و تهمته.

جواب اعتماد خیانته.

جواب عشق نفرت و ذلته.

من خیلی چیزا یاد گرفتم. اما به قول استاد درس مبانی مدیریت ناهنجار های جامعه همیشه می خوان بر خلاف این جامعه حرکت کنند مثلا موهاشون رو سیخ سیخ درست می کنند.

آره من هم جزو این ناهنجاری ها هستم.

چون وقتی یه پسر رو می بینم دست و پام نمی لرزه. تعجب نمی کنم. دیدن اشتباهات دیگران نه برام عجیبه و نه انقدر جالب که بخوام همه جا بیان کنم

من ناهنجارم چون رغیبامو با نیرنگ و حیله از سر راهم بر نمی دارم. چون با وجود این همه چیز که از این دنیا یاد گرفتم باز هم بر خلاف جهت آب شنا می کنم.

چون دارم تو مرداب حقیقت غرق می شم اما به دروغ پناه نمی برم.

من از طرف خونوادم حمایت نمی شم چون همیشه اعتقاد داشتم آدما خوب هستند مگر اینکه خلافش ثابت شه. و همیشه خلافش ثابت شده و آدم های اطرافم با سوء استفاده از اعتمادم به جنگ من اومدن.

من فقط یه دختر بچه ام که دارم برای زنده موندن تلاش می کنم و می جنگم. همین.

دلم می خواد به دوستام و هم سن و سال های خودم این دنیا رو نشون بدم.

هر چیز یاد گرفتم رو بهشون یاد بدم. اما اینو خوب می دونم که نسل من نسل تجربه است نه نصیحت پذیری.

من هم شاید روزی این حرفهارو شنیده باشم اما الان دیگه باور دارم ولی خیلی دیره.

خیلی.

من ۲۱ سالمه اما هیچ هیجانی نه برای زندگی نه برای ازدواج و نه برای آینده ندارم.

تنها امید برای زنده موندن و زندگی کردن نجات آینده آدم هاییه که روزی اول اون خطی که من بودم قرار می گیرن و با تردید سعی در جلو رفتن دارن. نمی خوام آرزو های دوستهای هم سن و سالم که هنوز پاشون به جامعه باز نشده تبدیل به یاءس بشه.

 

به یاد آرزوهایی که می میرن

 سکوتی می کنم سنگین تر از فریاد